Żyjesz w teatrze ludzkich masek. Swoją również nosisz codziennie, kreując się na bohatera własnych baśni i legend.
Ten swoisty teatr to twój sposób na lęk metafizyczny. W wymiarze realnym ów lęk objawia się w chciwości i strachu. Chciwości wciąż nowych rzeczy i strachu, że tak łatwo je stracić. Chciwości nowych wrażeń i strachu, że na wszystko nie starczy czasu.
Gdybyś był prawdziwym filozofem, umiałbyś chwycić się za bary i mocować sam ze sobą. Przezwyciężyłbyś, być może, największe słabości własnego umysłu. Ale nie każdy może być filozofem. Dlatego świat wygląda tak, jakby stworzył go marny aktor sadysta.
Na kanwie spektaklu życia tworzyli swoje sztuki Szekspir i Molier. Trochę, żeby przestraszyć, trochę, żeby się pośmiać. Natomiast Balzak, najwybitniejszy pisarz zachodniej Europy w XIX w., ukazał jeszcze dobitniej do czego prowadzi wiara w to, że maska wystarczy.
Bohater powieści Balzaka spada z bardzo wysoka, z wyżyn własnych złudzeń, stopniowo zatraca duszę i na koniec staje się łotrem bez sumienia, istotą nieszczęśliwą i godną pożałowania.
Polecam ci czytanie Balzaka, zanim zaczniesz śnić o fortunie, o tym, że cokolwiek ci się należy i że wszystko masz w zasięgu ręki. Czytaj mądre księgi, zanim nie spojrzysz w lustro i szybko nie wyniesiesz go do głębokiej piwnicy, o ile stać cię na taką uczciwość.
Do jakiego morału zmierzam?
Może do takiego, że możesz pobłądzić, kiedy twoje plany wydają się osiągalne i szczerze uwierzysz w ich sens. Współczesny świat hojnie rozdaje marzenia, dla których możesz stracić głowę.
Metafizyka, synki!, parafrazując martwego klasyka. Stawiaj przede wszystkim na to, co jest ukryte przed światem.
Warto zdjąć maskę i przestać zgrywać uczonego, biznesmena, podróżnika bądź innego szaleńca. Być po prostu człowiekiem, który właśnie kładzie się spać. Nie traktować dekoracji teatralnych zbyt poważnie.
Dobranoc.
