Czego to człowiek na strychu nie znajdzie… Mnie się tym razem trafiła książeczka o Egipcie z 1962 r. pt. Trzy wschody słońca z serii „Człowiek poznaje świat”.
Publikacja nosi tytuł Trzy wschody słońca, została napisana przez Zofię Jeżewską i Leszka Dąbrowskiego, i traktuje o Egipcie.
Nie znam tej leciwej pozycji wydawniczej. Póki co tylko przekartkowałem i wygląda mi to na reportaż względnie relację z przygody egipskiej, jakiej zaznali autorzy w związku z udziałem Polaków w projekcie ratowania nubijskich zabytków.
Niemniej wszystkie polskie reportaże tudzież książki popularyzujące archeologię śródziemnomorską od l. 60. I trochę później są raczej świetnie i wciągająco napisane. Wówczas takich materiałów powstawało bardzo dużo. A tematyką egipską interesowano się wtedy powszechnie.
We wstępie do tej książki prof. Kazimierz Michałowski, założyciel tzw. polskiej szkoły archeologii śródziemnomorskiej, któremu zawdzięczamy zainteresowanie egiptologią w naszym kraju, napisał:
„Trzy wschody słońca” nie są jednak reportażem archeologicznym. Nie ma tu mowy o odkryciach grobowców i o wykopaliskach. Archeologia występuje w tej książce w poważnej wprawdzie roli, gdyż mówiąc czy pisząc o Egipcie nie można jej pominąć. Ale dzisiejsza Aleksandria, Kair czy wreszcie najbardziej nowoczesne osiedla prowincji El Tahrir zajmują obok Ismailii, niedawnej jeszcze stolicy Kompanii Kanału Sueskiego, bardzo poczesne miejsce na kartach tej książki. Obok miast, miasteczek i wsi egipskich są tu również żywi ludzie, z którymi autorzy zetknęli się osobiście i opisują ich takimi, jakimi utrwalili się oni w ich pamięci. Czytelnik znajdzie też w „Trzech wschodach słońca” sporo wiadomości dotyczących historii Egiptu.
